Η τέχνη του πορτρέτου μού φάνηκε πάντα η πιο συναρπαστική. Πώς να πεις ένα πρόσωπο, έναν άνθρωπο. Πώς να αποδώσεις την τρομερή πολυπλοκότητα του ψυχισμού, τις αποχρώσεις του χαρακτήρα, την αίγλη της εξωτερικής εμφάνισης. Πώς να περιγράψεις χωρίς να εικονογραφήσεις, να αποκαλύψεις κρατώντας την ένταση του μυστηρίου, να παινέσεις χωρίς να χρησιμοποιήσεις άχρηστες φιοριτούρες, να ψέξεις χωρίς να προδώσεις. Πώς να πετύχεις την ομοιότητα – τόσο απαραίτητη για ένα πορτρέτο. Να αποδώσεις την ομοιότητα χωρίς την ανία της, όπως έλεγε ο φοβερός ζωγράφος πορτρετίστας Φράνσις Μπέικον. Και λέγοντας ανία αναφερόταν στη λεπτομερή και πιστή απεικόνιση, στη σχολαστική καταγραφή όλων όσα βλέπεις και ξέρεις για το μοντέλο σου. Την κυριολεκτική ομορφιά.